536?

Прв дел

Денес, после толку време, посакав да ти пишам.

Да ти кажам дека ми фалиш.

Дека те мислам.

Секој ден.

Не сум прекинала.

Секој божји ден - те мислам.

Не сум те заборавила.

Не сум заборавила да се разбудам и да те помислам.

Денот со тебе ми почнува - со тебе ми завршува.

Баш забавно, ха?

Денес, посакав да ти се јавам.

Да те слушнам.

Да видам како си.

Ама... не можев да се сетам на бројот.

Сум го заборавила.

Имаше нешто... 536?

Не знам. 763?

573, можеби.

Не можам да се сетам.

Сум го избришала од меморијата.

И сликите ги избришав.

Видеата од нас - сè.

Од телефонот, да.

Од сеќавањата, не.

Мислам дека полека ќе заборавам..

Заборавам датуми. Битни датуми.

Битни случувања.

Ги заборавам.

Како што го заборавив и бројот.

Продолжува...

Одрекување од одговорност:

Приказниве се зачинети со многу драма, а ликовите се измислени, затоа што драмата почнува тогаш кога логиката завршува. ☺